Moi pacjenci wiedzą, że rozmowy o żywieniu to nie jedyne rozmowy jakie z nimi przeprowadzam. Często schodzimy na tematy życiowe: rodzina, dzieciństwo, praca, dom, sukcesy, porażki, itd. Takie rozmowy zawsze zbliżają, tworzą jakąś niesamowitą więź pacjent-dietetyk, za którą potem po stokroć jestem wdzięczna. Ale czasem są takie historie, które ze mną zostaną na dłużej. :)
Dwa lata temu poznałam bardzo smutną, przygnębioną młodą kobietę. Opowiadała jak to od dziecka zmaga się z otyłością. Była okrutnie wyśmiewana nie tylko przez rówieśników, ale co gorsza przez rodziców, zwłaszcza przez ojca. Miała siebie za bezwartościową, niepotrzebną nikomu osobę. Przez cały okres młodości wchodziła w różne diety, pseudoterapie, zakupywała przeróżne suplementy. Za każdy razem czuła się oszukana, sfrustrowana, a co najgorsze samotna. Miała ataki bulimii. Raz po spożyciu suplementów nieznanego pochodzenia, które ktoś jej sprzedał, znalazła się w ciężkim stanie w szpitalu. Wpadła w depresję. Pracowała w biurze podróży, dziennie wymuszając uśmiech do klientów. Mówiła, że wegetuje. Prawda była bolesna, przez nikogo nie odczytana. Kiedy zobaczyłam ja w swoim gabinecie rozpłakała się. Pomyślałam: No zapowiada się ciekawie … . Na szczęście w gabinecie zawsze mam zestaw chusteczek, które często się przydają :). To co uderzyło mnie najbardziej to fakt, że to nie waga była jej problemem, ale okropna samotność, od dziecka, aż do wtedy …. brak przyjaciół, znajomych, powroty do pustego mieszkania. Ale nie rozpisując się aż nadto, wiecie jakie jest zakończenie tej historii? Ta kobieta przestała w końcu się odchudzać, rozmawiać z kolejnymi tzw. life coachami i sprzedawcami „super specyfików”. Pokazywałam jej jak stopniowo zmieniać nawyki żywieniowe, a przy okazji hartować silną wolę. Razem spisywałyśmy co miesiąc powody do wdzięczności, kroku po kroku, rozmowa za rozmową, kilogram za kilogramem, … w chwilach kryzysu wracała do swoich notatek, aby przypomnieć sobie, ile już zrobiła dla swojego zdrowia …. Każda poprawa w badaniach morfologicznych była powodem do świętowania. Tych powodów do radości i wdzięczności było coraz więcej. Ostatnio napisała mi, że wdzięczność to najlepszy antydepresant, lek na smutek, a ludzie z niego w ogóle nie korzystają. I jest coś jeszcze …. Ta Pani zmieniła pracę. Chciała robić coś więcej, coś do czego inny ludzie się nie palą. Zaczęła pracować z chorymi dziećmi o różnych stopniach niepełnosprawności. Dzisiaj to ona jest powodem uśmiechu wielu dzieci. Przestała czuć się samotna, czuje się potrzebna. „ Zarabiam mniej, a jestem bogatsza! Te dzieci nie widzą moich braków, niedoskonałości. Dla nich jestem doskonała, wystarczająca. Myślę sobie, że taki właśnie jest Bóg. Te dzieci mi to przypominają”. Studiuje pedagogikę, poznała wspaniałe osoby, które wypełniają jej czas, wybaczyła wszystkim, którzy ją skrzywdzili. Nie wraca już do przeszłości, a przynajmniej nie grilluje jej jak dawniej. Coś co kiedyś jej zabrano, dzisiaj oddaje po tysiąckroć. A każde spotkanie kończy się zdaniem. „Pani Aniu i to jeszcze nie koniec.”
I tak trzeba żyć.
