Wydaje się, iż udział cynku w terapii depresji warty jest dalszych badań. Obiecująco rysują się możliwości wykorzystania cynku zarówno jako uzupełniającej terapii zaburzeń lękowych i depresyjnych, jak i markera stanu depresyjnego.
W organizmie człowieka występuje około 2-2,5 g cynku. Miejscem największej koncentracji jonów Zn2+jest mózg ze szczególnym uwzględnieniem takich struktur, jak hipokamp, ciało migdałowate oraz kora mózgowa. Rola cynku
w organizmie jest w ogóle duża. Jest on zaangażowany w aktywność ponad 100 enzymów, procesy immunologiczne, syntezę DNA i podziały komórek, odgrywa rolę w gojeniu ran (maści cynkowe). Korzystny efekt zastosowania cynku w depresji może wiązać się między innymi z jego działaniem na układ glutamininergiczny.
Stanom niedoboru cynku towarzyszą liczne objawy somatyczne, neurologiczne oraz psychopatologiczne, z których znaczna część pokrywa się z objawami depresji. Wspomnieć tu należy o pogorszeniu się apetytu, osłabieniu odczuwania smaku, spadku odporności immunologicznej, obniżeniu libido, obniżeniu nastroju, labilności emocjonalnej, drażliwości oraz zaburzeniach poznawczych. Już w 1983 roku opisano przypadek zaburzeń depresyjnych nawracających współwystępujących z obniżonym poziomem cynku w surowicy.
Najbardziej prawdopodobną przyczyną spadku poziomu cynku we krwi w przebiegu epizodu depresyjnego jest aktywacja procesów zapalnych. Typowymi jej oznakami obserwowanymi w największej ilości badań dotyczących depresji są: wzrost poziomu cytokin pozapalnych IL-1β, IL-6, INFγ, TNFα, itd.
Obserwowana w depresji jest również hiperstymulacja osi podwzgórze-przysadka-nadnercza oraz związana z nią hiperkortyzolemia (Uwaga! Stres przewlekły), co także może prowadzić do niedoborów cynku.
Cynk zatem może być dodatkowym i bardzo ważnym czynnikiem wspierającym leczenie zaburzeń psychicznych. W związku z tym obecnie wiąże się bardzo duże nadzieje z wykorzystaniem cynku w terapii. Jednak uwaga! Suplementacja diety preparatami cynku w wielu przypadkach jest niezbędna, jednakże samodzielne jego stosowanie, bez stwierdzonego niedoboru i bez konsultacji z lekarzem może doprowadzić do występowania działań niepożądanych w wyniku jego nadużywania.
Bibliografia:
