Miód wykazuje korzystne działanie lecznicze i zapobiegawcze w chorobach wątroby i dróg żółciowych. Pragnę w tym wpisie wspomnieć o dwóch ciekawych badaniach.
Dobre efekty lecznicze uzyskali Mikołajenko i Starcewa, którzy miód podawali 38 dorosłym pacjentom z zaburzeniami czynności dróg żółciowych. Chorych podzielono na 2 grupy, z których jedna otrzymywała codziennie na czczo łyżkę miodu, a druga poddana została terapii szpitalnej środkami żółciopędnymi. Wyniki badań wykazały, że w grupie osób otrzymujących miód obserwowano wzrost samopoczucia i polepszenie funkcjonowania układu żółciowego od 5-go dnia. Pacjenci przestali skarżyć się na zmęczenie, brak apetytu, zaparcia i ucisk w prawym podżebrzu, stwierdzono również zmniejszenie objętości wątroby oraz polepszenie czynności dróg żółciowych (zanikanie zastoju żółci). Natomiast w grupie kontrolnej objawy zaburzenia wydzielania żółci towarzyszyły chorym do końca 2 tygodnia leczenia.
Inne badanie dotyczy dzieci w wieku 5-14 lat, u których stwierdzono upośledzone wydzielanie żółci na tle przewlekłego zapalenia żołądka i dwunastnicy oraz zapalenia pęcherzyka żółciowego. Dzieci odczuwały zmęczenie, brak apetytu, ból w nadbrzuszu i prawym podżebrzu, miały także zaparcia. U wszystkich dzieci stwierdzono znaczne powiększenie wątroby. Chorych podzielono na dwie grupy: badaną i kontrolną. Grupa badana, obejmująca 20 dzieci, otrzymywała miód w ilości 7,5-20 g (w zależności od wieku). Miód rozpuszczano w 1/3 szklanki ciepłej wody i podawano dzieciom rano, na czczo. Następnie leżały one na prawym boku przez 60 min na ciepłym termoforze. Leczenie trwało 2 tygodnie. Dzieci z grupy kontrolnej leczono za pomocą preparatów żółciopędnych. W wyniku leczenia miodem obserwowano polepszenie stanu zdrowia dzieci oraz funkcji wydzielniczych pęcherzyka żółciowego już od 5. dnia terapii. Ustępowało osłabienie, polepszał się apetyt, zanikał ból w prawym podżebrzu, normowało się wypróżnianie, a także zanikało powiększenie wątroby. Po 2 tygodniach terapii na podstawie badań USG i badań analitycznych dzieci można było uznać za wyleczone. Natomiast dzieci leczone konwencjonalnie jeszcze pod koniec 3 tygodnia leczenia miały objawy zaburzonej czynności wydzielniczej pęcherzyka żółciowego.
Źródło:
